Θυμάμαι με νοσταλγία στα τελευταία χρόνια της εφηβείας μου, τότε που μέναμε οικογενειακά σε ένα διαμέρισμα στην οδό Αγίας Ελεούσης.
Από την αρχή της άνοιξης ως τα μέσα του φθινοπώρου, καθόμασταν στο μεγάλο τετράγωνο μπαλκόνι με θέα στον απέναντι λαχανόκηπο, που
κάλυπτε όλο το μήκος του δρόμου.
Η εικόνα του λαχανόκηπου ακριβώς απέναντι από το σπίτι, μου δημιουργούσε ένα αίσθημα χαλάρωσης και ηρεμίας, καθώς έσπαγε τη μονοτονία της γειτονιάς, με τα αρκετά διώροφα σπίτια και τις μεγάλες πολυκατοικίες.
Στη γειτονιά ήταν γνωστό, πως ο λαχανόκηπος στην Αγίας Ελεούσης (ένας από τους δυο-τρεις που υπήρχαν στη περιοχή- ο άλλος που θυμάμαι βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι το 26ο δημοτικό σχολείο επί της Κρέμου), ανήκε ιδιοκτησιακά στη Μητρόπολη Φλωρίνης , η οποία με τη σειρά της το ενοικίαζε σε κάποιον γείτονα.
Ο ενοικιαστής του οικοπέδου φρόντισε να αντλήσει νερό (είχε πολλά πηγάδια η Καλλιθέα) και να καλλιεργεί εποχιακά λαχανικά και κηπευτικά για τις ανάγκες της οικογένειας του , αλλά και για εκμετάλλευση.
Από το λαχανόκηπο της Αγ. Ελεούσης, εμπλουτίσαμε αρκετές φορές το οικογενειακό μας τραπέζι με ντομάτες , μαρούλια κι άλλα λαχανικά (μέχρι και λαχανίδες, το διασημότερο λαχανικό της κατοχικής περιόδου) κυριολεκτικά τοπικής παραγωγής.
Όταν πέρασαν τα χρόνια κι ο ενοικιαστής του οικοπέδου δεν είχε το κουράγιο να συνεχίσει την καλλιέργεια λαχανικών, ο δήμος Καλλιθέας απέκτησε την ιδιοκτησία του οικοπέδου , με σκοπό να διαμορφωθεί σε χώρο αναψυχής για τα παιδιά (παιδική χαρά και χώρος αθλοπαιδιών).
Μια παιδική χαρά με περίφραξη , ένα γήπεδο μπάσκετ για τα μεγαλύτερα παιδιά και λίγα τετραγωνικά πράσινου, αντικατέστησαν τον λαχανόκηπο.
Τον πρώτο καιρό, μικρά και μεγάλα παιδιά, γέμισαν ζωή το μεγάλο οικόπεδο, με τα παιχνίδια και τις φωνές τους.
Σήμερα, η ανεπαρκής συντήρησή του κι η παντελής έλλειψη προστασίας του από τις δημοτικές υπηρεσίες, έχουν καταστήσει το χώρο μόνο κατ’ ευφημισμόν ως αναψυχής .
Τα παιχνίδια στη παιδική χαρά υπέστησαν φθορές, η περίφραξη καταστράφηκε, οι δυο μπασκέτες εξαφανίστηκαν και ο λιγοστός χώρος πράσινου, απέμεινε σκέτο χώμα.
Εμφανίστηκαν κι οι άγνωστοι-βάρβαροι που έβαψαν με σπρέι και μπογιές τους τοίχους των διπλανών σπιτιών και τα παγκάκια της παιδικής χαράς.
Έγραψαν ρατσιστικά συνθήματα με τη πρόφαση της εθνικής καθαρότητας στους τοίχους και κάποιοι από αυτούς φροντίζουν να απαγορεύουν σε παιδιά μεταναστών, τη παραμονή τους στο χώρο.
Έπειτα, εμφανίστηκαν οι αντίθετοι, που έσβησαν τα προηγούμενα συνθήματα και έγραψαν τα δικά τους, καλλιεργώντας έτσι ένα πνεύμα μισαλλοδοξίας που συνεχίζεται εκατέρωθεν τους τελευταίους μήνες.
Η βαρβαρότητα ξεπέρασε τα όρια του χώρου αναψυχής και έφτασε μέχρι τα πρώτα σπίτια της γειτονιάς , μεταξύ των οποίων και τη κατοικία των εφηβικών μου χρόνων.
Τώρα μηνύματα μίσους και απειλές, ρυπαίνουν τη παιδική χαρά που θα έπρεπε να φιλοξενεί τα όνειρα της παιδικής αθωότητας.
Σχεδόν κανένα παιδί δεν επισκέπτεται το χώρο που δεν έχει άλλωστε και τίποτε να του προσφέρει.
Η παιδική χαρά στην Αγ. Ελεούσης, έχει καταντήσει έρμαιο στα χέρια βανδάλων, εγκαταλειμμένη από τη δημοτική αρχή, αφού ούτε ασφαλίζεται όπως οι υπόλοιπες της περιοχής, ούτε ο καθαρισμός της είναι επαρκής.
Μένει μόνο ο δημοτικός φωτισμός τη νύχτα, αψευδής μάρτυρας της καλλιέργειας μίσους ανάμεσα σε ομάδες βανδάλων , σίγουρα γνώριμων στους περιοίκους που κι αυτοί σιωπούν φοβούμενοι τους επόμενους βανδαλισμούς στη δική τους περιουσία. Ο φόβος το κυρίαρχο συναίσθημα μιας ολόκληρης γενιάς, αυτής που απώλεσε κάθε την ελπίδα, προκειμένου να επιβιώσει όπως -όπως, χωρίς προοπτικές , χωρίς μέλλον, χωρίς οράματα.
Για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι, για την καταστροφή οι βάρβαροι, για την φτώχεια οι δανειστές μας, για την ανεργία οι λαθραίοι μετανάστες, για την ακρίβεια τα καρτέλ, για την σιωπή που προκαλείται από φόβο όμως, φταίμε όλοι μας.
Κανείς στη γειτονιά δεν ξέρει, δεν είδε , δεν άκουσε, ποτέ και τίποτα, μόνο κάθε πρωί διαπιστώνει τις άθλιες χρωματιστές καρικατούρες και τα υβριστικά-απειλητικά συνθήματα στους τοίχους.
Κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά, να ενοχλήσει το Δήμο Καλλιθέας και να ζητήσει εξηγήσεις για τη καταστροφή του χώρου κι ευθύνες για την παντελή έλλειψη προστασίας του. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη προστασία ενός χώρου, που άλλοτε ήταν όαση πράσινου ανάμεσα στους τσιμεντένιους τοίχους κι αργότερα χώρος αναψυχής και παιχνιδιού για τα παιδιά ,ενώ σήμερα κατάντησε χώρος εκτόνωσης βανδάλων.
Αναρωτιέμαι, αν δεν μπορεί ή δεν θέλει να πάρει πρωτοβουλία ο δήμος μας, για να επαναλειτουργήσει ο χώρος ως παιδική χαρά, εμείς οι δημότες-γείτονες του οικοπέδου, δεν μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλία;
Απαιτούμε την ανασυγκρότηση του, προστατεύοντας το χώρο από τη βαρβαρότητα για να χαίρονται τα παιδιά μας, έναν από τους λιγοστούς χώρους αναψυχής που διαθέτει η πόλη.
Στην ανάγκη ο καθένας μας, με προσωπική δουλειά κι αίσθημα ευθύνης ,να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας, να ξαναφτιάξουμε τη παιδική χαρά της γειτονιάς μας με όσα μέσα διαθέτουμε, για να δώσουμε χαρά στα παιδιά μας.
Σε γειτονιές της Αθήνας, όπως τα Πατήσια και τα Εξάρχεια, κάτοικοι των περιοχών αυτών, αυτοβούλως ενάντια στις αποφάσεις των δημοτικών αρχών διαμόρφωσαν σε πάρκα αναψυχής με κούνιες, παγκάκια και δέντρα χώρους που προορίζονταν για παρκινγκ, εμείς δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε και να συντηρήσουμε ένα χώρο που ούτως ή άλλως ανήκει στα παιδιά μας;
Οι τοίχοι των όμορων κτιρίων που έχουν γίνει πεδία αλληλοεκτόνωσης βανδάλων, μπορούν να γίνουν χώρος ελεύθερης έκφρασης των παιδιών , να τους ζωγραφίσουν με πολύχρωμες εικόνες, ελπίδας , χαράς κι αλληλεγγύης, που συνάδει με την ηλικία τους.
«Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο, δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.
Παίρνω φως απ ’τον ήλιο, να φωτίσω την αγάπη και μου λες , πως σ’ αρέσει….»
Οι αθώες παιδικές ψυχές, έχουν ανάγκη από καλλιέργεια συναισθημάτων που θα τα οδηγήσουν στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας στο μέλλον, χωρίς μισαλλοδοξία και βία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου