Η εικόνα της περιοχής μας έως τα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν καταπράσινοι αγροί και περιβόλια.
Ο σύγχρονος οικισμός, δημιουργήθηκε γύρω στο 1884, από την ανώνυμο οικοδομική εταιρεία του Ευθυμίου Κεχαγιά και ονομάστηκε «Καλλιθέα», λόγω της εξαιρετικής θέας προς τον Σαρωνικό.
Τα πρώτα σπίτια του νέου προαστίου -κυρίως εξοχικές κατοικίες- έφεραν την υπογραφή του Ερνέστου Τσίλερ.
Στους οικιστές του, περιλαμβάνονταν προσωπικότητες της
εποχής, όπως ο νομικός Γεώργιος Φιλάρετος, ο έμπορος Λάσκαρις Λασκαρίδης και ο ιστορικός Γεώργιος Κρέμος.
Η μικρασιατική καταστροφή του 1922, έφερε περίπου 25.000 ανθρώπους στην περιοχή, η οποία από προάστιο της μόδας για την καλή κοινωνία, μετατράπηκε σε προσφυγική συνοικία, με σταδιακά αυξανόμενη εμπορική και βιομηχανική δραστηριότητα.
Παρέμεινε ωστόσο, ανθρώπινη, με τις μονώροφες και διώροφες κατοικίες, τους κήπους και τις δενδροστοιχίες της.
Διέθετε ταυτόχρονα, υποδειγματικές συγκοινωνίες με τρένα, τραμ και λεωφορεία, ενώ από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, ιδρύθηκαν σημαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα:
- Η Αμπέτειος Σχολή Τυφλών (1909),
- Η Χαροκόπειος Οικοκυρική και Επαγγελματική Σχολή Θηλέων (1915),
- Η Πάντειος Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (1927)
- Η Σιβιτανίδειος Τεχνική Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων (1927).Στα χρόνια του Μεσοπολέμου, εξελίχθηκε σε πνευματικό κέντρο, με κομβικά σημεία, το Σύλλογο Κωνσταντινουπολιτών και το βιβλιοπωλείο «Λουκάτου».
Μεταπολεμικά, η Καλλιθέα ακολούθησε τη μοίρα των περισσότερων συνοικιών της Αθήνας, τη λαίλαπα της αντιπαροχής.
Σήμερα, ελάχιστη σχέση έχει με το παρελθόν της.
Ο παιδίατρος Μιχάλης Δαβάκης, ανιψιός του μεγάλου ήρωα του ελληνο-ιταλικού πολέμου, συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη, -προς τιμήν του οποίου ονομάστηκε η κεντρική πλατεία του δήμου μας-, επεσήμανε :
«Ήταν ένα πολύ ωραίο προάστιο με μονοκατοικίες, βίλες με φοίνικες και μπανανιές. Όλα αυτά χάθηκαν με την ανοικοδόμηση του '60 και του '70. Τώρα υπάρχουν σχεδόν αποκλειστικά πολυκατοικίες».
Την ίδια άποψη, έχει και ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλλιθέα:
«Στη δεκαετία του '80 μπορούσες ακόμα να παίζεις μπάλα στον δρόμο. Τα αυτοκίνητα περνούσαν αραιά και πού. Γνώριζες τους πάντες και σε γνώριζαν όλοι. Γυρνούσες από το σχολείο και η διαδρομή ήταν τεράστια, διότι πέρναγες μια βόλτα από όλα τα στέκια. Τότε, η Καλλιθέα είχε νόημα να ονομάζεται γειτονιά. Έχει χαθεί μια ολόκληρη εποχή. Με τα καλά και τα άσχημα της».
Υπάρχει βέβαια και η πιο αισιόδοξη οπτική.
Μπορεί η αίσθηση της γειτονιάς να έχει εκλείψει και τα προβλήματα της Καλλιθέας -με βασικότερα αυτά της στάθμευσης και της έλλειψης πράσινου- να είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικά, αλλά παρ' όλα αυτά διατηρεί ακόμα καλά στοιχεία.
Βγαίνεις περίπατο και βλέπεις κόσμο, κίνηση, μαγαζιά.
Δεν το καταλαβαίνεις, δεν βαριέσαι, αφού όλο και κάτι χαζεύεις.
Μπορείς να κατεβείς να πάρεις τσιγάρα ή να φας κάτι όλο το 24ωρο.
Άλλο θετικό χαρακτηριστικό στοιχείο της Καλλιθέας, είναι η αγορά της.
Πρόκειται για μεγάλο εμπορικό κέντρο με ζωντανή, καλή και οικονομική αγορά, την οποία αξίζει να στηρίζουμε.
Εκτός από τα εμπορικά καταστήματα της Καλλιθέας, που είναι λίγο έως πολύ γνωστά σε όλους τους Αθηναίους, στην περιοχή λειτουργεί και μια κλειστή, στεγασμένη αγορά, που είναι η χαρά και το κοινό μυστικό των καλοφαγάδων της πόλης.
Είναι μια μόνιμη λαϊκή, η μοναδική συνοικιακή του είδους.
Μπορεί η ζωή πια να μην είναι τόσο έξω, αλλά μέσα στα σπίτια, όμως σε συγκεκριμένα σημεία, γίνονται ακόμα πράγματα που κρατούν τη φλόγα ζωντανή.
Τώρα με την κρίση, θα έχει ενδιαφέρον να επανέλθει έξω η δράση, όπως παλιά.
Το διαπροσωπικό στοιχείο οδηγήθηκε σε σχετική απομόνωση, αλλά η κρίση είναι μια καλή ευκαιρία να αναπτυχθεί μια νέου τύπου κοινωνικοποίηση, να δώσει το έναυσμα για να γνωριστούν και πάλι οι γείτονες μεταξύ τους και βέβαια την πολυπόθητη ανάσα στην πόλη μας, ΤΩΡΑ !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου